Ik betwijfel of ik een nuttige bijdrage kan leveren aan de shortcuts die de gewone stervelingen nodig hebben om tot supervrouwen te transformeren, maar goed... hier gaan we!
Ik ben een lijstjesmens. Altijd al geweest. Het zorgt voor rust, want eens het op papier staat, moet ik het niet per se nog in mijn hoofd steken, ik lees het dan wel. Het structureert dus mijn gedachten en het doet mij enorm veel plezier als ik weer iets van het lijstje kan schrappen. Ik lees dat trouwens ook bij de andere deelnemers: planningen in allerlei vormen - van to do lijstjes tot week- en maaltijdplanningen met snelle, gezonde recepten - zijn onze redders in nood! Iedereen heeft wel dingen die elke week terugkomen: de was en de plas, de dansles, de wekelijkse meeting met de vriendinnen, ... zet het standaard in uw agenda.
Dus: lijstjes it is! Papier of digitaal, het is mij allemaal eender. Ik geniet van pen en papier maar ook op mijn GSM (eigenlijk mag ik dat geen GSM meer noemen, tegenwoordig is dat een smartphone) heb ik boodschappenlijstjes, to do lijstjes, vision boards (als in: wat wil ik graag nog bereiken, materieel en immaterieel) en zelfs een heuse NYC beauty wishlist.
Mijn huishouden spreid ik meestal over weekdagen, zodat ik de weekends zo vrij mogelijk kan houden. Woensdag, donderdag en vrijdag zijn zowat de piekdagen en ik heb het geluk dat mijn vriend gewoon meehelpt. Niet zo spontaan, maar als ik het hem vraag, doet hij het en gewoonlijk is dat ook nog eens zonder morren. We kunnen de lasten dus verdelen en samen van het weekend genieten. Dat lukt niet altijd, soms is het door de week net wat te druk en zo is het deze zaterdagvoormiddag alle hens aan dek.
Voor de rest is er maar een shortcut die ik kan aanprijzen: leren nee zeggen. Keimoeilijk, want ik ben opgevoed - en veel vrouwen met mij, heb ik de indruk - met de idee dat ik maar best altijd ja kan zeggen. Nee zeggen wordt ervaren als iets vervelends, het zorgt ervoor dat de ander teleurgesteld of verdrietig of boos is en het is beter te behagen en het mensen naar hun zin te maken, dan je eigen goesting te doen.
En dus jongleren veel vrouwen met jobs, huishouden, kinderen, hobby's, er fit-fantastic uitzien en dan moet er natuurlijk regelmatig ook nog eens een Pinterest-perfect-overduidelijk-geënsceneerd fotootje op de social media verschijnen van een of ander hip restaurant of citytripje... en dan vragen we ons af waar al die depressies en burnouts vandaan komen.
Hell no. Als mijn machinerie wil blijven bollen - ja, dat wil ik - dan zit er niets anders op dan keuzes maken. Keuzes die onvermijdelijk impliceren dat ik niet alles kan doen. Alle lijstjes en shortcuts ter wereld kunnen niet op tegen een simpele nee. Grenzen stellen om zelf gelukkig, gezond en tevreden te zijn. En de mantra: ik 'moet' niets, kan ook al eens helpen.
Zo zeg ik regelmatig nee tegen blogevents: een mens heeft geen onbeperkte voorraad verlof en die geboekte afspraken op mijn werk hebben voorrang, dus nee, ik kan niet komen om 14 uur. Of ook: in volle spits duurt het minstens twee uur eer ik in Antwerpen of Brussel ben dus nee, ik kan niet om 18 uur aanwezig zijn. Niet dat ik de uitnodiging niet apprecieer en ik zal toch altijd proberen te gaan (zie je, daar komt de pleaser in mij weer naar boven), maar als 't niet gaat, dan gaat het niet.
Mijn huishouden laat ik af en toe (onbewust) ook eens in het honderd lopen. Zo stak ik niet zo lang geleden een lading vers gewassen kleren in de droogkast, om hem dan vergeten aan te zetten. Vier dagen later lag de natte kleding er nog altijd in. Ik vroeg mij al af hoe het kwam dat ik ineens zonder onderbroeken zat. Maar ach, als het dat maar is. Relativeren kan dus ook helpen.
Nu heb ik misschien makkelijk praten, want ik heb geen kinderen. Ikmoet wil dus alleen zorgen voor mezelf, mijn vriend en de kat. Maar dat ik (en jij?) heus niet de enige(n) ben (zijn) waar het af en toe mis gaat, bewijst deze Instagram-account die ik volg. Herkenbaar!
En dus jongleren veel vrouwen met jobs, huishouden, kinderen, hobby's, er fit-fantastic uitzien en dan moet er natuurlijk regelmatig ook nog eens een Pinterest-perfect-overduidelijk-geënsceneerd fotootje op de social media verschijnen van een of ander hip restaurant of citytripje... en dan vragen we ons af waar al die depressies en burnouts vandaan komen.
Hell no. Als mijn machinerie wil blijven bollen - ja, dat wil ik - dan zit er niets anders op dan keuzes maken. Keuzes die onvermijdelijk impliceren dat ik niet alles kan doen. Alle lijstjes en shortcuts ter wereld kunnen niet op tegen een simpele nee. Grenzen stellen om zelf gelukkig, gezond en tevreden te zijn. En de mantra: ik 'moet' niets, kan ook al eens helpen.
Zo zeg ik regelmatig nee tegen blogevents: een mens heeft geen onbeperkte voorraad verlof en die geboekte afspraken op mijn werk hebben voorrang, dus nee, ik kan niet komen om 14 uur. Of ook: in volle spits duurt het minstens twee uur eer ik in Antwerpen of Brussel ben dus nee, ik kan niet om 18 uur aanwezig zijn. Niet dat ik de uitnodiging niet apprecieer en ik zal toch altijd proberen te gaan (zie je, daar komt de pleaser in mij weer naar boven), maar als 't niet gaat, dan gaat het niet.
Mijn huishouden laat ik af en toe (onbewust) ook eens in het honderd lopen. Zo stak ik niet zo lang geleden een lading vers gewassen kleren in de droogkast, om hem dan vergeten aan te zetten. Vier dagen later lag de natte kleding er nog altijd in. Ik vroeg mij al af hoe het kwam dat ik ineens zonder onderbroeken zat. Maar ach, als het dat maar is. Relativeren kan dus ook helpen.
Nu heb ik misschien makkelijk praten, want ik heb geen kinderen. Ik
BeautyLoves
Dit is zo herkenbaar. So mm s verzucht ik wel eens dat het goed is dat ik geen kinderen heb. Ik zou er gewoon geen tijd voor hebben
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook geen kinderen maar dan nog vind ik dat ik soms gerust eens een short cut mag nemen. Ik zou moeten leren om vaker nee te zeggen. Soms verplicht ik mezelf tot dingen waar ik helemaal geen zin in heb en waardoor andere dingen noodgewongen achteruit geschoven worden.
BeantwoordenVerwijderenBen jij werkzaam in de wet? Wat voor soort baan? Dat lijkt zo druk! Wanneer maakt je tijd voor jouw blog? Groetjes!
BeantwoordenVerwijderenJa, ik werk als jurist. Dat is inderdaad druk, net als alle andere fulltime jobs. Ik blog voornamelijk 's avonds en in het weekend. En soms komt er niets online omdat ik gewoon geen tijd heb :-)
Verwijderen