#BoostYourPositivity: "Dear 16-year-old self..."

Dus. Ik dacht ook eens mee te doen met een challenge. De bestie spoorde mij aan, "want is dat niets voor u?" Overigens dezelfde bestie die jaren geleden tegen mij zei: "Ik ben een blog begonnen. Gij moet dat ook doen, want dat is plezant." En dus startte ik een persoonlijke blog op Skynetblog - bestaat dat eigenlijk nog? Later werd dat een beautyblog met af en toe een persoonlijke touch, dus het is dankzij mijn bestie dat jullie vandaag mijn hersenspinsels, foto's en beautyreviews online zien verschijnen. Applaus.

#BoostYourPositivity heet het beest en de eerste challenge was meteen een klepper: schrijf een brief naar je 16-jarige zelf. Euh... wat? Ik had daar precies geen zin in, want ik draai al een week rond de pot en zo komt het dat ik op deze zaterdagmorgen voor mijn PC zit, na te denken over wat ik er nu al dan niet mee ga doen. 

Ik heb zo'n beetje het gevoel dat alles al gezegd en geschreven is over mijn tienerjaren. Mijn 16-jarige ik hield namelijk een dagboek bij. Sinds het lager onderwijs tot ergens in mijn universitaire studies heb ik honderden, misschien wel duizenden bladzijden volgeschreven. Met vulpen, want dat was authentieker.

Al die dagboeken hebben jarenlang in een doos gelegen, in het kolenkot bij mijn ouders, tot ik ging verhuizen. Toen heb ik schoon schip gemaakt, want ik wilde per se alle overtollige ballast achter mij laten. Mijn kledingkast, mijn beautystash, mijn schoenenverzameling, ... alles heb ik een voor een doorgenomen en vanuit een buikgevoel geoordeeld: mag jij mee naar mijn nieuwe thuis of niet? Zo kwam ook de doos met de dagboeken boven. Alles heb ik herlezen en ook wel een beetje herbeleefd, van voor naar achter, van de eerste tot de laatste zin.

En dan besef je: wat was ik toch jong. En naïef en goedgelovig. Onzeker, dat ook. Bang om mezelf te zijn. Om beoordeeld en gepest te worden. Zelfvertrouwen nul. Drama, veel drama. De wereld was heel klein en de belevenissen in het jeugdhuis waren o, zo belangrijk. Maar in al die onzekerheid was er ook zeer veel plezier, want ik had het geluk enkele goede vriendinnen te hebben waar ik wel mezelf kon zijn. En dat schrijven hielp, want dat was een uitlaatklep waarbij ik ongegeneerd kon denken en zeggen wat ik wilde, want een dagboek is geheim en niemand, niemand, niemand zou dat ooit lezen.

Bon, ik heb dus gelachen, toen ik die dagboeken teruglas. Mezelf soms uitgelachen, ook. Dingen herlezen waarvan ik niet meer eens wist dat ik ze had meegemaakt, terwijl het voor mijn 16-jarige zelve op dat moment echt wel hét allerbelangrijkste ter wereld was.

En toen was ik er klaar mee. Die dagboeken hadden hun nut gehad, ik was klaar voor een volgende fase in mijn leven en ze zijn allemaal kapotgescheurd - want je weet maar nooit dat die gasten van het containerpark toch mijn diepste geheimen zouden lezen - in de papierbak beland. Vandaar dat je hier geen verdere confessies of tips aan mijn 16-jarige zelf zal lezen. Ik heb daar geen zin meer in. Ik heb shitty dingen meegemaakt, ik heb gehuild, mezelf vervloekt, neergehaald en minderwaardig gevoeld. Dat laatste was absoluut niet nodig, maar alles wat ik heb doorstaan, heeft me wel gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik leef vandaag en ik doe dat op de meest positieve manier, dag per dag. Omdat ik intussen weet dat het elk moment kan gedaan zijn.

Als ik jullie vandaag wat van de #BoostYourPositivity kan meegeven, is het dus niet voor jullie 16-jarige zelf, maar voor jullie huidige zelf. Leef, geniet, lach en probeer er het beste van te maken. En behoud misschien wat van die jonge naïviteit, dan zijn we allemaal wat liever voor elkaar.

BeautyLoves

Twitter - Bloglovin' - YouTube - Instagram - Facebook